Praten alleen schiet soms tekort. Iemand die diep verdriet kent, weet hoe dit zich fysiek kan uiten. Je kunt niet rouwen zonder dat in je lichaam te voelen. Tijdens een ‘dialoogwandeling’ kom je letterlijk in beweging, uit je hoofd en in je lijf. In de natuur zijn nodigt als vanzelf uit om even afstand te nemen van het alledaagse en contact te maken met datgene wat wezenlijk voor je is. Wandelen creëert vaak rust en helderheid in je hoofd waardoor er ruimte kan ontstaan.
Wat kan je verwachten?
Tijdens de wandeling gaan we op zoek naar wat op dit moment het meest belangrijk voor je is. Misschien wil je vooral je (verlies)verhaal delen al wandelend en omringd door natuur. Mogelijk verlang je meer naar een betekenisvolle dialoog. Soms wil je stilstaan bij iets en een andere keer vertragen of versnellen we juist onze pas. Je hoeft geen dierbare verloren te hebben om te rouwen. Ook bij verlies van gezondheid, je baan of bij verlaat verdriet, geldt dat beweging, en zeker wandelen, helpt om zowel letterlijk als figuurlijk stappen te zetten. De zintuigelijke waarnemingen, zoals de wind die door je haren waait, de geur van het bos of de geluiden van de vogels kunnen troostend en helend zijn. Het is mogelijk om samen één wandeling te maken, het kan ook fijn zijn om al afspraken te maken voor een aantal wandelingen. Jij bepaalt hoe vaak en in welk tempo we wandelen. Ik sluit aan bij jou. We wandelen in principe in Zeist of in de omgeving van de Utrechtse Heuvelrug.
Winter, je ziet weer bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht, maar inzicht:
er is niets nieuws onder de zon. En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw is, is er hoop.
Herman de Coninck